Category

Maria Philippens Schrijft

Category
Hij is dood, zeg ik, languit liggend op het hotelbed. P. lacht ietwat onthutst en zapt verder. Hij is overleden, herhaal ik. Als in Frankrijk op drie tv-zenders tegelijk Jean-Paul Belmondo je met zijn grote, gepolijste tanden toegrijnst, betekent dat maar één ding. Heel het land treurt om l’irresticible. Hij leek mij een gelukkig man.
Een van mijn lezers vroeg onlangs: waarom schrijf je eigenlijk? Ik antwoordde: ik kan niet niet schrijven. Net als lezen heeft schrijven iets paradoxaals: je ontsnapt aan de waanzin van het bestaan, juíst door erin te duiken. Er is die noodzaak om woorden te geven aan observaties en ervaringen, en wat me daarin raakt, of
Gisteren bezocht ik voor het eerst weer een museum. Had ik de prachtige schilderijen van Harry Bartels in #MuseumValkenburg moeten zien in een virtuele rondleiding, dan kon die niet tippen aan de beleving die ik nu had.  Nooit zag ik de 4 seizoenen van een kastanjeboom zo zinderen in bijna grafische abstractie, in kleuren die
Het is zaterdag 27 juni van het jaar 2020 als Henri Rademaker zijn café heropent. We zien hoe hij nerveus een blik naar buiten werpt. Vanaf de eerste minuut liep het terras vol. Niet zo vol als vroeger, maar de champagne bubbelt er niet minder om. Gelukkig houdt iedereen zich aan de regels. Terwijl hij

Stel, je parkeert je auto in een openbare garage. Net als je het portier dichtslaat zie je hem liggen: een telefoon. Zonder beschermhoes, naakt op de betonnen vloer. Wat doe jij? Ik bracht hem naar de beveiliging. Toch zag ik dagenlang die smartphone voor me. De nomofobe angst van de…

Conflicterende carrièreankers. Die woorden alleen al...  Carlien wist natuurlijk precies wat ze betekenden. Dat haar ambities botsten met haar neiging alleen te willen werken, dat ze succes wilde en tegelijk veiligheid. Ze herkende het en besefte dat het belangrijk was, maar goed voelde dat niet en aangezien ze niets liever wilde dan zich wél goed

Met haar ogen als donkere kralen en haar kortgeknipte blonde kopje oogde Merel net zo quasi onschuldig als de vogel naar wie ze was vernoemd. Vergis je niet. Mijn assistente zag alles en was nooit te beroerd te zeggen waar het volgens haar op stond. Gisteren nog, toen mijn laatste…

Na een dag vol ‘Lichamelijk onverklaarbare klachten’ zat ik afgemat aan de bar en dronk een glas wijn. Je kent ze wel, die bars in congreshotels. De spiegelwand achter de flessen drank waarin je ongewild je gezicht ontmoet en zogenaamd terloops de aanwezigen observeert, het gedempte licht, de zachte muziek... De bar als een vluchtige