Ankers

Conflicterende carrièreankers. Die woorden alleen al… 

Carlien wist natuurlijk precies wat ze betekenden. Dat haar ambities botsten met haar neiging alleen te willen werken, dat ze succes wilde en tegelijk veiligheid. Ze herkende het en besefte dat het belangrijk was, maar goed voelde dat niet en aangezien ze niets liever wilde dan zich wél goed voelen, had ze het testresultaat – een vertrouwelijk document – als zwaar overdreven bestempeld en door de papierversnipperaar gehaald.

Uit De laatste alinea (verhalenbundel De matrasdrager)

Monsterlijke vaktaal

Conflicterende carrièreankers. Vanaf het moment dat ik dit monsterlijke vaktaaltje hoorde, hield ik ervan. De botsing, terwijl die ankers toch het tegendeel beloven… Niets in mij vermoedde dat ik deze woorden ooit zou gebruiken in een verhaal.

Schrijven voor doelgroepen

Alweer een bijdrage voor het personeelsblad, de zoveelste beleidsnota, managementbrief of toespraak. Voor wie schreef ik eigenlijk? Natuurlijk, voor doelgroepen en doelgroepen bestaan uit mensen. Op een dag had ik schoon genoeg van mijn werk als communicatieadviseur. Ik wilde weer eens mét die mensen werken.

De switch kwam niet vanzelf. In die fase was ik soms net zo hardleers als Carlien hierboven. Dus was er een burn-out nodig. En een welwillende teamleider. En kon de organisatie niet heel goed een  loopbaanadviseur gebruiken, na de fusie? En wilde ik dan een opleiding volgen? Hoera voor haar.

Iets heel anders doen

Zo brak de dag aan dat er tegenover mij een collega zat die vond dat hij iets heel anders wilde gaan doen. Wie stelt zich niet die vraag, vroeg of laat, in zijn loopbaan?

Hij sprak als een donderwolk die openbreekt. En toen, bijna terloops maar wel in tranen, vertelde hij over ruzie met zijn chef die eigenlijk ook zijn vriend was. Precies op dat moment  kreeg ik een stekende hoofdpijn. Ik pakte de doos met tissues: ‘Wat is dat voor ruzie met je baas?’ Ik bleef doorvragen, et voilà: een volgende wolkbreuk. Doorweekt kwamen we uit bij zijn echte pijn.

Passend woord

De echte pijn? Nee, bij de opmaat daarnaar. Opmaat? Nee. Verdomd, een katalysator, dát was die ruzie. Sorry voor de verwarring, ik zoek nu eenmaal graag naar het best passende woord. Je raadt al wat ik hem adviseerde: begin daar waar je acuut last van hebt, de ruzie met je chef.

Een maand later zag ik hem opnieuw. De opluchting dat de relatie met zijn leidinggevende was hersteld, straalde van zijn gezicht. Nu leek zijn verlangen naar ander werk niet meer zo groot. Probleem opgelost of probleem verdrongen? Maar goed dat hij toch de loopbaantest had gedaan. Conflicterende carrière-ankers? Verbijsterd keek hij me aan. Ik ging er eens goed voor zitten. Zeven jaar later schreef ik De laatste alinea.

Foto: Soll Lewitt – Wall drawing 449 – La Boverie Liège